Wopkes erotische dans

Peter Block schreef in 1996 zijn Flawless consulting. Een standaardwerk over advieskunde; adviseren als vaardigheid. In de Basisopleiding voor adviseurs heb ik daar bij Sioo in het verleden heel wat jongere collega’s in geschoold. Een van de kernredeneringen van Block is dat je als adviseur met je opdrachtgever het meest effectief bent als je elkaar ziet als partners. Positioneer je je ‘onder’ de opdrachtgever, dan word je een ‘pair of hands’, een hulpje dat doet wat je wordt opgedragen. Je bent dan geen adviseur, maar een uitvoerder. Positioneer je je ‘boven’ je opdrachtgever dan kan dat alleen als je als expert iets heel goed weet en die kennis toepast en overdraagt. Partners opereren op hetzelfde niveau en zijn -met behoud van onderscheiden posities- in staat werkelijk te sparren.

Die positionering gebeurt al in het eerste gesprek. Dat is een wederzijds zoeken naar of het wat kan worden tussen jullie. En net als in het daten helpt het niet om te graag te willen en ook niet om tè afstandelijk te zijn. ‘Hard to get’ is vaak mooi. Het maakt jou (of de ander) aantrekkelijk en spannend. Je bent blijkbaar niet de eerste de beste. Acquisitie als erotisch spel.

Je zou zeggen dat voormalig consultant Hoekstra dit wel zou beheersen.

Maar dan zijn optreden voor de milieucommissie van het Europees Parlement. Het werd een ironisch hoogtepunt.

Hij begon zijn verhoor met een enorme achterstand. Niet alleen was hij nooit op een groene uitspraak of affiniteit betrapt, hij had een verleden bij Shell en McKinsey, had Zuid-Europeanen beledigd door ze coronasteun te onthouden, zijn partij naar de afgrond geleid en het kabinet halverwege instabiel gemaakt door zijn handtekening terug te trekken. Hij moest nu dus wel een heel goed verhaal hebben.

Wopke bleek zo graag te willen dat hij de vragenstellers (opdrachtgevers) niet alleen naar de mond praatte, maar overtoepte in groene ambities. Althans die ambities sprak hij uit. De ondervragers wisten ook niet goed wat ze overkwam. De antwoorden waren inhoudelijk juist, maar Wopke zelf onwaarachtig en ongeloofwaardig. Misschien werd zijn ongeloofwaardigheid eerder groter dan kleiner naarmate hij meer zijn best deed te zeggen wat zij zouden willen horen. Dus lieten ze hem schriftelijk nog een aantal vragen beantwoorden om te zien hoe ver hij echt wilde gaan, waarbij de antwoorden medeondertekend moesten worden door de Voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen. De parlementariërs speelden het ‘hard tot get’-spel volleerd uit. Zo niet Wopke. Die was bereid door iedere hoepel te springen die hem werd voorgehouden.

Het effect was dat door de antwoorden het klimaatbeleid een enorm stuk opschoof naar de groene kant. Het leverde het Parlement beloften op van de Europese Commissie die veel, heel veel, verder gingen dan de standpunten tot dan toe. Is dat niet geestig?

NRC maakte een interessante reconstructie over hoe het kon dat niet de groengeprofileerde topdiplomaat Kaag, maar de onwaarschijnlijke Hoekstra werd voorgedragen door Rutte. Het lijkt waarschijnlijk dat Von der Leyen aandrong op een mede-Christendemocraat. Haar partij is bang voor de boerenkiezer (het BBB-effect op Europese schaal) en zij wilde daarom een stap terug maken op natuurherstel en groene ambities. Timmermans was nog niet weg of zijn portefeuille werd herverdeeld. De machtige vice-voorzittersrol werd losgemaakt van de klimaatportefeuille.

Het hele opzetje van Mark en Ursula om na de voortvarende Greendeal van Timmermans even wat te dimmen door de inzet van de zwakke en ongroene Wopke, draait zo dus in zijn tegendeel. De zwabberopportunist werd een hefboom voor het verder vergroten van groene ambities. Groenlinks wist niet wat ze overkwam.

En waarom ik deze blog zo noemde? Seks sells zoals we weten, ik dacht, laat ik om lezers te lokken ook eens lekker opportunistisch doen. Van Wopke geleerd.

Jaap van ’t Hek