Vakantie: het ambacht van het loslaten

Het is bijna zomerreces. De ene regio na de andere gaat op vakantie. Nog een weekje en dan wordt het echt rustig in organisaties, komen mensen toe aan het opruimen van archiefkasten en valt het op de weg met de files ineens reuze mee.
Ook dit jaar maak ik, net als ieder jaar net voor het zomer- en het kerstreces, een paar bizarre weken mee. Weken met een volledig overspannen agenda. Weken waarin alles nog even af moet, opgestart moet, geregeld moet, alvast uitgezet moet … Alsof na de vakanties de teller op nul gaat en alles opnieuw begint. Organisaties willen een project opstarten waar al in april een besluit over genomen is. Of ze willen nog gauw de procesbegeleiding regelen voor een paar dagen net na de vakantie. Of toch nog, net voor het reces, een offerte ontvangen voor een project dat na de zomer gaat lopen.
Andere organisaties willen voor de zomer afronden, dus nog snel een bijeenkomst, een afspraak, een notitie.

Een bijverschijnsel van deze dynamiek is dat een week voor het reces sommige van die afspraken weer uit mijn agenda gestreept worden onder het mom ‘we redden het toch niet’. In die organisaties is er dan blijkbaar iemand die even een soort van reality check gedaan heeft en tot de conclusie komt dat het gekkenwerk is waar ze mee bezig zijn.

Door die twee verschijnselen samen blijft mijn agenda net binnen haar voegen. Maar dan ook net. Want ook ik doe natuurlijk vrolijk mee aan al dat gehijg. Ook ik wil die ene sheetpresentatie afhebben zodat ik hem over de schutting kan zetten naar mijn collega. Ook ik pak nog even dat ene corveeklusje dat al maanden ligt en waar ik steeds geen zin in had er toch nog gauw even bij. Ook ik besluit om mijn archief op te schonen net voor de vakantie.
Ik hoor mezelf in dit soort weken regelmatig zeggen: ‘Zo, die kan van mijn lijstje.’ En ik denk dat ik niet de enige ben. Het is een soort nationale gekte: opschonen van achterstallig onderhoud en wegwerken wat je weg kunt werken, want dan kun je rustig op vakantie.
We vliegen/treinen/rijden allemaal moe, prikkelbaar, met rook in onze schoenen en vlekken in onze nek op weg naar onze bestemmingen.
Met het voornemen om na de vakantie de rust lang vast te houden. Om er dan achter te komen dat dat een illusie is die we ons voor de vakantie met onze afvinklijstjes hebben aangedaan.

Vakantie is het ultieme ambacht van het loslaten, maar we hebben er nog een hoop in te leren met elkaar. Het zou al helpen als we er zo’n twee weken eerder mee beginnen, met dat loslaten. Na de vakantie gaat het gewone leven immers gewoon weer verder.

Leike van Oss