Ambacht

Anderhalf jaar geleden zag ik op twitter een filmpje van drie dirigenten. Ze oefenen droog op een concert voor drie orkesten van Stockhausen. Een spektakelstuk van jewelste.
Maar wat wij zien is geen spektakel. Wij zien drie mannen in een saai kamertje. Ze tellen en maken rare geluiden en gebaren, terwijl ze grote bladen omslaan.
Zij zelf zien iets anders. Zij zien hun orkest spelen, zij weten wat ze willen zien en horen. Voor hun geestesoog speelt zich een heel concert af.
Waarom vind ik dit nou zo’n mooi filmpje? Omdat we even mogen kijken naar drie mannen die een diep doorwrocht ambacht uitoefenen. Ik zie diep ingebedde kennis en ervaring. Ik zie het niet meer nodig hebben van de echte gebeurtenis om je vaardigheden te scherpen. Ik zie het met weinig meer dan wat geluiden op elkaar afstemmen. En ik zie een fikse tijd doodsaai oefenen.
Allemaal zaken die we niet zien als we in de zaal zitten. Wat hier wordt voorbereid, is iets dat menig bezoeker gaat ontroeren. Iets wat bewondering en kippenvel oplevert.
Je mag niet vaak zo achter de schermen kijken en misschien is dat maar goed ook. Want het onttovert de magie een beetje. Maar het maakt ook zichtbaar dat achter alle belevenisspektakel dit soort ambachtelijke inzet schuilt. Hoe mooi is dat?

Leike van Oss